Avrupalı kaşiflerin Afrika'nın iç bölgelerini keşfinin ardından el değmemiş mineral, değerli maden ve tropik hammadde kaynaklarıyla ilgili bilgilerin gelmesi, sanayileri hammaddeye ihtiyaç duyan Avrupalıların Afrika'ya ilgisinin artmasına neden oldu. Bu durum Avrupa haritasında politik tansiyonun yükselişi ile çakışmıştı. Yaşananlar 19. yüzyılın sonlarında Afrika'nın parçalara ayrılmasına neden oldu (1884 yılında Berlin'de yapılan konferans Avrupalı rakip devletleri kıtayı parçalara ayırma konusunda cesaretlendirdi).
Batı, Orta ve Doğu Afrika'da Avrupalılar, Afrikalı uluslarla ve kendi aralarında savaşmaya başladılar. Fransa kuzeyde, batıda ve Ekvator etrafında kimi bölgeleri ele geçirdi. Almanlar ve Belçikalılar Kongo ' nun etrafında koloniler kurdular. Güneyde Portekizliler Angola ve Mozambik'e yerleştiler. İngiltere ise Güney Afrika'dan Mısır'a kadar doğu bölgelerinde hakimiyet kuruyordu. İngilizlerin batıdaki kimi bölgelerde de gücü vardı (yaklaşık 10.3 milyon kilometrekarelik bir alan). Aralarında İtalya ve İspanya'nın bulunduğu diğer Avrupa ulusları kalan bölgelerde hak iddia ediyorlardı.
Aralarında Ashantilerin, Etiyopyalıların, Dervişlerin, Zuluların ve Faslıların bulunduğu pek çok Afrika ulusu ve onların liderleri bu Avrupalı saldırganlık dalgasına karşı koydular. Başlarda kimi başarılar elde etseler de Avrupalıların ateşli silahlarının gücü karşısında çaresiz kaldılar. Avrupalı yöneticiler yerel coğrafyayı, kabilesel ve dinsel dağılımı göz önünde bulundurmaksızın kolonileri arasında sınırlar çizdiler. 1914 yılına gelindiğinde yalnızca Etiyopya ve Liberya bağımsız devletler olarak kalabilmişlerdi. Etiyopya 1896 yılında İtalyan sömürgeciliğine başarıyla direndi. Liberya serbest kalan Amerikan köleleri için bağımsız bir devlet olarak 19. yüzyılın başında kurulmuştu.
Alıntıdır.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder