Düğünde saçı -kansız kurban- âdeti evrenseldir. Buğday kültüründe düğünlerde gelinin başına buğday saçmak, bereket simgesi olarak bugünlere kadar gelmiş bir âdettir. Buğdayın düğün pastasına dönüşmesi ise uzun bir süreçtir.
Romalılar düğünde kuru pastalarını yiyeceklerine eski âdetin devamı olarak gelinin başına atıyorlardı. Romalı şair ve filozof Lucretius pastaların son zamanlarda damadın başına atılmaya başlandığını, sonra da damatla gelinin aynı pastanın parçalarını yemelerinin (confarreatio: birlikte yemek) moda olduğunu yazar. Pontifex Maksimus, yani Roma hukukunun, toplumun devletçe tanınan tanrılarla ilişkilerini düzenleyen bölümünden sorumlu rahipler kurulunun başkanı (pontifex köprü yapımcısı, iletişim sağlayan anlamında) tarafından yürütülen tören, bir yanıyla Juppiter’e ekmek sunmayı içerirken, Roma soylularının evliliklerinin ilahi ve meşru yönünün tescilini de sağlıyordu.
Ortaçağın dinsel havasında buğday saçmak tekrar yaygınlaşır. Misafirlerin kendi pastalarını getirmeleri, düğünün artıklarının fakirlere dağıtılması gibi ağırbaşlı âdetler yüceltilir.
1600’lerde zenginlik arttıkça pasta, kek ve diğerlerinin üst üste yığılması ve yükseklik artıkça daha çok öğünülmesi dönemi başlar. 1660’larda İngiltere kralı II. Charles’ın Fransız aşçısı duruma müdahale ederek, bu pasta yığınının çok katlı düğün pastası halinde gelenekselleşmesini başlatan pastayı yapar.
Kudret Emiroğlu’nun
GÜNDELİK HAYATIMIZIN TARİHİ
kitabından alıntılanmıştır.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder