Düğün davetiyesi folklorda okuntu çıkarmak, davet etmek okumak, davetçi de okuyucu’dur. Oğuzlarda ok davet simgesi iken bugün aynı adı taşıyan okuyucunun tepsisine davet edilenin yakınlığına göre ekmek, şeker, havlu, mendil vb. konulmaktadır. Mumla davet etmek saygı belirtisidir. Bu nedenle “Yeşil götlü mumla davet etmek” deyimi türemiştir. Okuyucu “Çarşamba kına gününe, Perşembe gelin indirmesine, Cuma gelin duvağına” davette bulunur. Ankara ve İstanbul’dan başlayarak düğün davetiyesi bastırılması âdet haline gelmiştir.
Nikâh âdetleri imam nikâhı ile medeni nikâhın karışımından oluşur, iki gelenek de birbirinden etkilenmiştir, eski ile yeni, şehir ile köy, dinselle laik, gelenekselle modern iç içe geçer. Büyük şehirlerdeki nikâh şekeri dağıtma âdeti, Ankara’nın doğusundan itibaren nikâhla düğün birleştiği için yaygınlığını gittikçe yitirir. Nikâh şekerleri eskiden mevlüt şekeri biçiminde iken bugün bu benzerliğini yitirmiş, çok çeşitlenmiş, şekerin içine konulduğu kaplar da ahşap, seramik, plastik gibi çok çeşitli ve daha estetik biçimler kazanmıştır.
Nikâh fotoğrafı çektirmek de, düğün yapılsın yapılmasın, nikâh törenlerinin önemli öğelerinden biridir. Fotoğraf stüdyosuna gitmek veya düğüne fotoğrafçı getirmek gibi tercihlere 1980’lerden itibaren düğünlerde video çekimi yapmak da olmuştur.
Kudret Emiroğlu’nun
GÜNDELİK HAYATIMIZIN TARİHİ
kitabından alıntılanmıştır.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder